Kendimle Aramda Mesafe Var

“Hayatımda bir eksiklik var, tanımını yapamıyorum, bir problem de yok aslında ama iyi hissedemiyorum.” Bu sözcükleri ve benzerlerini birçok farklı insandan işittim. Bu insanlar gün içerisinde güldüğü, eğlendiği şeyler olsa da o anlar geçtiğinde kendilerini aynı huzursuzluğun içinde buluyorlar. Bunu bazen huzursuzluk bazen eksiklik hissi bazen de boşluk hissi olarak tanımlıyorlar. Bu insanların biraz daha derinine indiğimizde aslında kendileriyle aralarında mesafe olduğunu gözlemleyebiliyoruz.

Kendinizle Aranızda Mesafe Olup Olmadığını Nasıl Anlarsınız?

· Başkalarının mutluluğunu çok önemseyen ve buna göre yaşamaya çalışan biri olabilirsiniz.

· Kendinizi diğer insanların memnuniyetinden sorumlu hissediyor olabilirsiniz.

· İnsanları üzmemek için istemediğiniz şeyler yapıyor olabilirsiniz.

· Hayır demek istediğiniz birçok şeye kendinizi evet derken buluyor olabilirsiniz.

· Kendinizi sürekli eleştiriyor olabilirsiniz.

· Yaşanan her olayda kendinizi suçluyor olabilirsiniz.

· Kendi potansiyelinizi küçümsüyor olabilirsiniz.

· Karar verirken çevrenizdekilere sorma ihtiyacı hissediyor olabilirsiniz.

· Kendi isteklerinizi bilmiyor ya da görmezden geliyor olabilirsiniz.

· Kendinizi tanıtmakta ve tanımlamakta güçlük çekiyor olabilirsiniz.

Bu özelliklerin çoğu narsist ebeveynle büyümüş bireylerde gözlemlenir. Narsist ebeveynler, çocuklarının hayatları üzerinde fazla kontrol sahibidirler. Çocuğun yapacaklarına onlar karar vermek isterler. Çocuğun eyleme geçmesine fırsat vermezler. Kendi öfkelerinden, üzüntülerinden çocuğu sorumlu tutarlar: “Bunu yaparak beni üzüyorsun, beni kızdırıyorsun, senin yüzünden … oldu.” gibi. Çocuklarından mükemmel olmalarını beklerler. Çocuklarının mükemmel olması onlar için bir başarı tablosudur ve çocuklarına her daim bu beklentiyle yaklaşırlar. İnsanların gözünde iyi gözükmeyi önemserler ve çocuklarından da buna göre yaşamalarını beklerler. Birçok konuda çocuğun düşüncesini önemsemeden hareket ederler. Bu ebeveynlerin kendilerine güveni olmadığından dışarıdan tasdiklenmeye ihtiyaç duyarlar ve bu ihtiyaç çocuklarıyla olan ilişkilerine de yansır.

Ailesinden ayrışmakta zorlanan yetişkinlerin aile yapılarını incelediğimizde bağımsız olmaya müsaade etmeyen anne babaları görürüz. Bu anne babalar çocukları büyüse de onlar üzerindeki kontrolü kaybetmemek için ellerinden geleni yaparlar. Çocuklarını uzantıları olarak görürler ve onların ayrı birer birey olduklarını bir türlü kabul edemezler. Bu da çocuğun hayatına yukarıda saydığımız özelliklerle yansır. Çocuk büyüyüp bir yetişkin olduğunda kendi kararlarını vermekte zorluk çeker. Çocukluğunda anne babasının duygularından sorumlu olduğu öğretilen yetişkin, çevresindeki insanların düşünce ve duygularını fazla önemser. Anne babasının dediğini yapmadığında reddedildiğinden büyüdüğünde de diğer insanların isteklerini yapmadığında sevilmeyeceğini düşünür. Bu yüzden kimseye hayır diyemez. Kendi isteklerinden çok çevresine odaklandığından kendisiyle arasında bir mesafe vardır. Yalnız kaldığı anlarda o mesafeyi hisseder ama bir türlü anlamlandıramaz. Taa ki hayatıyla ilgili farkındalıklar yaşamaya başlayana kadar.

Fark etmek değiştirebilmek için bir adımdır. Hayatınızı tamamen değiştirmeye yetmez ama bir yerden başlamanızı sağlar. Terapi yolculuğu ise bu farkındalıkları geliştirir, genişletir, hayatın içerisine uyarlayabilmenizi sağlar.

Psikolojik Danışman Gizem KÜÇÜKKAYA